ailenin yanında üniversite okumak

eksik bir üniversite hayatıdır bence. tabiki avantajı çok ama ne bileyim yurtta veya evde kalmak farklı bişey bu duyguyu yaşamak lazım.

(bkz: 2. lise dönemi)

bence iyi bişey düşnsenize arkadaşlariniz yurtta okulda tabildota mahkumken, millet evde makarnaya talim iken siz hala kisır günlerine , komşunu gelen dolu tabaklarina devam

abi sirf bunu yasamamak icin puanimdan dusuk yeri yazip gittim ben.

yemek, bulaşık, çamaşır falan filan yönünden iyi de, daha özgür bir hayat ve kendini geliştirme açısından kötü.

tamamen aileye bağlı bir durum. yasaklayıcı engel koyan bir aileniz varsa kötüdür ama size arabanın anahtarını veren baba bugün ben yokum deyince tamam diyen bir aile varsa (kızlar için imkansız da erkekler için olabilen bir durum) çok daha iyidir.

ben istanbuldayım ama keşke ailemin yanında olsaydım diyorum çünkü şehir dışında olmak her ne kadar güzel bişey olsa da kısıtlı bütçe ile yapabilecek çok şey olmuyor ne yazıkki. ailemin yanında kalsam şimdi bir arabam ve bana ait bir dairem olurdu ama istanbulda olduğum için ikisini de ben almak zorunda kalcam xd

prezervatifle yapılan seks gibidir. fazla zevk vermese de güvenlidir,temizdir.

en mantıklısı. üç günlük dünya değil mi neticede, o üç günün tamamını da ailemle geçirmek istiyorum demek. yaşamak için en çok istediğim üniversiteden vazgeçtim, pişman değilim. mümkün olduğunca ailenin kanatları altında olmak en iyisi.

deli gibi şehir dışında okumak isterken kendimi yine ailemin yanında buldum. hiç pişman değilim. hatta iyi ki gitmemişim. özgürlükse mesele hala gayet özgürüm. tek farkı bir şey yapmadan, bir yere gitmeden izin almak gibi görünse de sadece haber veriyorum ve buna da hakları var tabiki. 4 yıl boyunca bunun hastalığı var. annemden ayrı ne yapardım ben. eve geliyorum yemek hazır benden bir iş bekleyen yok rahatım yerinde. ee bir de şu var ben başka şehire okumaya gitseydim 24 yaşında dönücektim daha sonra sanki kaç yıl daha ailemle aynı evde doya doya zaman geçirebilecektim ki. bu yüzden üniversiteyi ailenin yanında okusanız da bir şey kaybetmezsiniz okuyun güzeldir.

uzaktaysan özgürsün abi, hayat bağırıyor sana 'gel beni öğren' diye. bar mış clup mış vs. değil olay düşünsene yemek yapmazsan açsın lan, iki hafta kıyafet yıkama giyecek hiç bişey kalmıyor falan, bunları yapmak insana hayatı öğretiyor. hayatta her zaman aile olmıcak insanın yanında, kendi başının çaresine bakmayı öğrenmek lazım. hele bi yalnızken hastalık yaşa bak bakayım hayat nasılmış

Avantajları da dezavantajları da vardır. Ailem kısıtlayıcı olmadı hiç. Özellikle sınav dönemlerinde evde olmanın avantajlı olduğunu düşündüm hep. Ancak yaz okuluna 2 yaz üst üste kalınca anladım ki tek başına kalmak, aileden uzakta olmak bambaşka bir tecrübeymiş. Bu bir haftada bile anlaşılıyor. Şahsen tekrar bi üniversite okuyacak olsam kesinlikle şehir dışını tercih ederdim.

tek başına yaşamak tabii ki insana çok şey kadar ancak ben pişman değilim. bugün olsa yine ailemin yanında okumayı seçerim. annemi, babamı özlediğimde cinnet geçiririm ulan ben. abim uzakta diye her gün "ıaaa ben abimi özlediiim" diye yakınan insanım. ha bir de ders çalışırken gelen anneden gelen soyulmuş meyve önemli. onsuz öğrencilik olmaz.

Sikerim üniversite hayatını,burada ekmek elden su gölden.Çamaşır bulaşık derdim de yok.Tek çocuğum,keyfim de yerinde.Harika bir şeydir,cidden.Aileyi özlemek diye bir şey de yok,en fazla 4 saat uzak kalıyorsun günde.İyi ki gaza gelip puanımın tuttuğu (farklı bölümler tabi,hukuk değil) yerleri yazmamışım.

1 sene denedim olmadı.ayrı eve çıktım mutluyum

ayh olur mu be öyle şey. bi zahmet temizleyiverin donunuzdaki boku.

valla istanbuldaydım aileyle kavga etmekten bıktım usandım dedim oğlum ege ye git izmir seni bekler geldim pişman mıyım?hayır. çünkü arada bi memlekete gittiğimden beni görünce nizamülmülk muamelesi yapıyolar dolar gibi sonradan kıymetleniyosun müthiş bi sey şehir dışı okuyunuz (bkz: ege üniversitesi)

aileniz giriş çıkış saatine karışmıyor, sürekli darlamıyorsa büyük şehirde tercih edilebilir. değişken olarak okula uzaklık konusunu da ekleyin. küçük şehirde direk ayrı eve çıkın. ben 4 yıldır yanıyorum, siz yanmayın

iyidir rahat edersiniz. çamaşır,bulaşık,yemek derdiniz olmaz. para derdiniz olmaz. harcamanız saçma sapan yerlere gitmez. özgürlükse de özgürlüğünüz de vardır 20 küsur yaşında adam olmuşsunuzdur artık. not: bunları ailesinden 6 senedir ayrı yaşayan bir öğrenci yazıyor

ailemin yanında okuyorum, ben de istememiştim ilk başta ama iyi ki kalmışım. ailem beni çok sıkan, sürekli karışan insanlar değiller. i̇stediğim zaman arabayı da alabiliyorum, dışarı da çıkabiliyorum, tek farkım haber vermek oluyor ama bu bana koyan bi durum değil. i̇yi ki evimdeyim ve ailemle daha fazla zaman geçiriyorum babam şehir dışına gitmek zorunda kaldığı zaman anneme destek oluyorum

benim gibi temizlik hastası ve yemek seçen bir insan için avantajlı bir durum ayrıca okuldan eve gelip mis gibi anne yemeği varken farklı şehirde arkadaşlarla eve çıkıp her gün makarna yada fast food yemek hiç işime gelmez.

güzel tarafları var eve gelince hazır yemek temiz kıyafet ütülenmiş falan ama kendi özgürlüğün yok dışarı çıkarken haber vereceksin izin alıcaksın hayır denilirse gidimiceksin tabi tercih sizin

off o benim işte. belirli bi saatte evde olmak zorundayım istedigim yere gidip gezemiyorum. arkadaşlarîmda kalamıyorum. bu durumu çok kötü. ama güzel yönü de var eve geldiğinde yemeğin hazır oluyor çok büyük bi sorumluluğun yok.

gece gezmesi falan pek olmuyor o kötü biraz gerisi güzel yemek yapma derdi yok ama şöyle bir şey tek yaşamak sorumluluk alma becerisini daha çok geliştirir yani evi idare etmeyi öğrenirsin o da büyük avantaj

üzücü bir durumdur, + ları tabiki vardır, temizliğidir, yemeğidir falan filan ama - leri daha fazla. kendimden yola çıkacak olursam mesala bazı günler gece 4-5e kadar arkadaşlarımda takılıyorum, canım sıkılıyor geceleri dolaşıyorum falan nerde olduğumu soran yok, karışan yok istediğim zaman istediğim şeyi yapıyorum. yatmam gereken saati söylüyen birisi yok, okula gitmediğim zaman zorla yollamaya çalışan yok güzel hayat vesselam :d

bu nası bi başlık lan? baba rektör anne dekan kardeşler de sınıf arkadaşı galiba...

bana kalırsa eşsiz bir şeydir. sırf bu sebepten şehir dışı tercih etmeyip bir sene daha hazırlandım. pişman değilim. en yakın iki arkadaşım da şehir dışında okuyor. üç senedir belli aralıklarla ağlaya ağlaya arıyorlar beni "yapamıyorum burada" diye. her seferinde bir kez daha şükrediyorum evimde olduğuma. ayaklarının üstünde durmak, özgürlük falan filan hikaye. ekstrem bir durum olmadığı müddetçe ailenin yanında olmak gibisi yok.

ya artık güzel falan değil serseri yaptı bu hayat bizi ana kuzusu değilim artık size çok özeniyorum ailesinden uzakta okuyanlar.

anne ve babam çok katı ve güven problemi olan insanlar değiller bu konu da rahatım istediğim yere istediğim zaman gidebiliyorum şehir dışı da dahil. dışardayken sürekli arayıp darlayan insanlar değiller istediğim saatte gelebiliyorum. i̇stediğim zaman arabayı da kolaylıkla alabiliyorum :) kendi ayaklarımın üzerinde durma konusuna gelecek olursak, aile evinde kalırken de kendi ayakları üzerinde durmayı öğreniyor insan, bu sizin elinizde. babam işi için uzun aralıklarla şehir dışında olduğu zaman kira faturalar borçlar krediler market alışverişi kredi kartları vs gibi şeyleri bana bırakıp gittiği için para yönetimine de hakim duruma geldim zaten hayatımızın büyük bi kısmını ailemizden ayrı geçireceğiz şimdi olabildiğince yanlarında olmak en güzeli

2 sene kocaeli'de okudum şimdi istanbul'da ailemin yanındayım ve hiç bu kadar rahat olacağımı düşünmemiştim okul, ev, sosyal çevre anlamında aşırı rahatım ve huzurluyum 2 sene kocaeli'de okuyan aklıma sövmemek elde değil

dışarı çıkış saatlerine karışılmaması yönünde otoriteyi sağlarsanız cidden şahane olur. eve geldiğinizde sulu yemek yiyorsun, kıyafetlerin temiz ve ütülü, ev temizleme ve bulaşıkları yıkama derdinde olmuyor.

her ne kadar rahat ve imkanı bol bir yaşam imkanı olsa da, kişinin kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenebilmesi için yapmaması gereken eylemdir. para sıkıntısı yaşamak, yeni bir hayata bilmediğin bir şehirde tek başına adapte olmak, düzenini kendi başına devam ettirmek gibi durumların içine düşüyorsun ve bu sayede kendi kendine yetebilen bir birey olma imkanın artıyor. kaldı ki türkiye'de yaşıyoruz. ailelerin %99'u çocukları 30 yaşında da olsa, eğer kendileriyle yaşıyorsa; ne yaptığını, nereye gittiğini, ne zaman döneceğini bilmek ister. yani otorite kurmak gibi bir durum söz konusu olmuyor. kendi arkadaşlarımdan biliyorum. özetle her şeyi siktir ettim, sırf kimseye haber verme zorunluluğu olmadan yaşayabilme rahatlığını tadabilmek için ailenin yanında okumayın. bunu, çocukları konusunda rahat ve serbest bırakma anlayışı olan bir aileye sahip yazar bildirdi.

asla yapılmaması gereken eylem

bütün sabah 8 derslerine girmektir